Slaapdronken

Charmaine lag die avond niet in bed. Ze dacht aan pruimpjes, en opende de ogen opnieuw. De ruwe fauteuil waarin ze was beland, deed haar ruggegraat krommen. Aan de geluiden die de wagens die door de straat reden maakten, merkte ze dat het de afgelopen uren had geregend. Haar geheugen was leeg, de ogen half gesloten. Wat onbestemd vocht druppelde langs haar slaap de rolkraag in. Met beide handen duwde ze zich uit de zetel - ze trachtte de benen niet te gebruiken. Met wankele passen verliet ze de eerste verdieping, om door de achteruitgang van het gebouw naar de onverlichte tuin te kijken. Ze kwam er vaak tot rust. Aan de achterzijde van het huis, waar elke nacht een strijd geleverd werd tussen de buurtkatten, was tevens de veranda. Niet meer dan een halve koepel tegen de achtergevel aangedrukt, enkel bestaande uit dunne glazen wanden, en meer gelijkend op een te groot uitgevallen, doch halve, tuinserre. Charmaine merkte dat ze de toegang eerder vergat te sluiten, en trotseerde even wat door de wind meegenomen druppels. De zware deurklink viel bij de windvlaag in het slot. Charmaine baande zich een weg naar de tweede verdieping, langs de vele kamerplanten die de vorige huiseigenaar, Mark Twain, had achtergelaten. Mark had in Hawaii geleefd, en hield van reptielen. Wanneer men hem enkele weken geleden vond in het huis, hadden twee slangen hem reeds langs weerszijden ingeslikt. Het kostte de agenten uren vooraleer de dieren de bek wilden openen. Uiteindelijk werden de slangen, op hun beurt, gedood. Charmaine had de reptielenkamer sindsdien onberoerd gelaten, en wachtte liever tot ook de andere slangen zichzelf vernietigd hadden. De walmen die zich vanuit de deurspleet over de hele tweede verdieping verspreidden, beloofden een geslaagde tactiek. De tweede etage leek groter dan een voetbalveld, en steunde met vier enorme zuilen rechtstreeks op het aardoppervlak. Twee ervan raakten de huizen aan de overzijde van de straat. De andere verdiepingen, het waren er twaalf, hadden geen merkwaardige afmetingen, en bestonden steeds uit een grote kamer met veel pilaren.
De hoofdpijn bleef, maar inmiddels was Charmaine erin geslaagd wat nieuwe gedachtebronnen aan te boren. "De kinderen.", kwam haast als een dronken boertje uit haar mondholte. Ze vergat hen in te stoppen. Vier en zeven, Dudley en Joan. Half-wezen, sinds de dood van Mark alleszins. Driehoog, werd Charmaine opgeschrikt door een schreeuw, en een deur die te hevig werd gesloten. Met vier sprongen van de trap, belandde ze opnieuw op de tweede etage. De deurspleet onder de reptielenkamer toonde een lichtstraal, en Joan herhaalde diezelfde kreet. Een klap op het hoofd deed Charmaine op de grote betonnen vloertegels belanden. Drie schaduwen bewogen in het door de gordijnen achtergelaten licht. Het werd stil in de reptielenkamer.
Intussen probeerde een tengere vrouw van veertig de bewoners van het huis met de dertien etages te alarmeren van haar bezoek. Charmaines wagen belemmerde het verkeer in de straat. Een geel notebookpapiertje dat aan de voordeur hing, trachtte de vrouw iets duidelijk te maken. Regendruppels hadden van het papiertje echter een natte frommel gemaakt. "HANDLUKN?"
Voor Charmaines ogen lag het beeldje dat ze had gekregen van een vriend, na diens rondreis door Afrika. Erik was zijn naam. Hij had het moeilijk gevonden wat mee te brengen, maar een schijnbaar authentiek Khoikhoi-borstbeeld leek hem wel gepast voor een verse weduwe. Het beeld verdween in haar bovenooghoek, en de koelheid van de betonnen tegelvloer werd het schuren van het woonkamertapijt. De harkerige haardos van het vloerkleed voelde aan als een kaars die een honderdste van een seconde lang haar gezicht tekende, dan even scheen te verdwijnen, maar zich meteen heropstelde. Charmaine was onder narcose gebracht, maar bespeurde evenwel de geur van uitgebroken maagzuren. Twee handen tilden haar dijen op, terwijl een schaar de broek die ze droeg met grote halen versneed. Ze trachtte te gillen, maar een snelle strook tape ontkrachtte haar stemgeluid. Charmaine dacht aan het bankje waar men haar intussen had opgelegd, een stuk meubilair uit de speelhoek. Twee dijbenen wrongen zich tegen haar billen, en een penis baande zich een weg tussen haar schaamlippen. Diepe halen vraten de schede aan. Charmaine voelde niet langer met hoeveel men die avond haar binnenste bezocht.
"HALD INDLUKKEN!" De tengere vrouw van veertig bevocht de deurbel, en plaatste de oren tegen de glazen wand van de voordeur. Ze hoorde wat, en duwde daarop de toegangsdeur open. Eens belandde ze op die manier in de woonkamer van George Verkammen, die de buitenechtelijke relatie van zijn wederhelft net aan de lijve ondervonden had. Sinds die dag was ze niet wijzer geworden. Langzaam klom ze twee tredes omhoog, en lonkte over de tegels van de eerste etage. De frêle veertiger nam enkel een in duisternis gehulde sofa en een hoek met kamerplanten waar, en stond weldra twee verdiepingen hoger. Een deur die oplichtte trok de aandacht. Een touw werd haar rond de benen gebonden, waarop ze het evenwicht verloor, en met het hoofd tegen de deur bonkte. Ze zag twee kinderen bengelen aan een touw. Een slang had zich rond het been van het ene kind gewrongen, en aan de tenen van het andere kind kronkelden enkele andere serpenten. Bloed liep langs de schubben naar beneden, in een plas die zich vermengde met het water uit een omgekieperd aquarium.
Eddy was 37 en woonde bij zijn dode moeder. Ze was nooit sociaal begaafd geweest en spendeerde de laatste dertig jaar van haar leven in de woonkamer van het huis. Toen ze op een nacht stierf, had Eddy het niet nodig gevonden wie dan ook van haar vertrek in te lichten. Ze was verschrompeld en stonk niet meer. Op dit moment, trok Eddy zijn geslachtsdeel terug uit het lichaam van Charmaine, ruilde het voor een pistool, en haalde de trekker tweemaal over. De tweede kogel verliet Charmaine langs het topje van de schedel.
[…]
Toen de vrouw met het lambdacisme er uiteindelijk in slaagde de kamer te verlaten, had het zuur zich zo diep in haar poriën genesteld dat, toen ze schreiend wegrende, rondfladderende huidschilfers de utopie van een witte kerst even werkelijkheid maakten en men haar even na middernacht makkelijk kon opsporen – delen van haar ontwortelde haardos vormden een quasi ononderbroken collier langs het trottoir.

Hoerenwelp

We aten hen op.
Warempel warempel,
De donkere duivelskinderen
Die zich een weg baanden uit de Vulva

Vers bloed dat enkel met zichzelf bestond.
Elke nacht tracht licht te laten in zijn stolp,
en het wegsijpelen niet kon verhelpen.
“Hey, you’ve got to hide your love away.”
Aan de rand van de volgende dag.
De man met alle gezag.
Kanonslag.

Ik

Muziek sluit ik op in mijn kamer,
opdat de buurman ze niet horen zou.
Langs het raam waait een frisse wind,
die de muziek wegzuigt, en vervangt.

Warm water vloeit de kamer in,
en vang ik op in een ijzeren hek.
Langs het gaatje in de muur,
vloeien haren en teennagels mee naar het ondergrondse.

Met hen, mijn herinneringen.
Mijn leven geef ik mee.
Ik word elke druppel geboren.
Wanneer leer je me lopen?
Met hen, mijn bloed.

"Trust me, all Swedish girls are like this."

Vergeet Linda van Milk Inc. Ziehier een pikantere, meer lascieve, en nog inhoudslozere uitvoering van de Vlaamse hitbaby's. 'Inga from Sweden' is een verhaal van wellustige, rijmende teksten, videoclips die minstens even absurd zijn als de lyrics, en een appetijtelijke boezem. Een mofs accent dat groter is dan het Vlaamse accent van de in het Frans zingende Kate Ryan werkt daarenboven af. Doch, is dit niet te stompzinnig om ongeveinsd te kunnen zijn? Neen, dit is een alledaagse banaliteit, evenwel van een iets hogere graad, en een aantrekkingspool voor mensen met bizarre seksuele fetisjen - met geiten. Ik reken erop dat Inga daadwerkelijk some spanking krijgt.

Een snuifje Soprano

Indien alle nakomelingen van Italiaanse maffiosi die een behoorlijker leven zochten in de Verenigde Staten, als dekmantel voor hun obscure praktijken een afvalverwerkingsbedrijf oprichten à la 'the Sopranos', zou haast de hele Amerikaanse afvalverwerkende sector in handen zijn van sinistere delinquenten, die er niet voor zouden terugdeinzen enkele klanten mee de vuilniswagen in te gooien. Erg schalks, maar er zijn ongetwijfeld ietwat meer stereotiepe dekmantels, zoals een stripteasebar (Ba-Da-Bing!). Het afvalbedrijf is echter een erg handige dekmantel, daar lijken meteen versneden en gedumpt kunnen worden. Dat doet me denken aan die keer dat Tony en Christopher het lijk van Ralph Cifaretto nagenoeg helemaal door de Blender haalden - na de ledematen eerst verwijderd te hebben, om hem zo subtiel mogelijk te kunnen dumpen. Kijk echter even naar wat deze man door zijn Blender haalt, en weet dat je hetzelfde kan doen met een volledig, vooraf versneden lijk - schedel incluis.
Indien ik verplicht zou worden de zoon van een tv-familie te zijn, zou ik trouwens met volle overtuiging een Soprano worden. Vooreerst opent het feit dat je de zoon bent van een der grootste maffiosi toekomstperspectieven. "Den Tony, hij komt toch overal mee weg hé." Ik zou oppermachtig zijn, en jou kunnen laten liquideren. Het gevaar in de business geworpen te worden afwendend, zou ik, anders dan A.J., studeren. Alle overbodige luxe valt ook wel te genieten, al kan men uiteraard steeds een kogel door het hoofd krijgen bij het vertoeven in Tony's zwembad.
Ciao! Benvenuti alla mia cucina!
Mijn grootste motivatie zou echter het voedsel zijn. Ook al lijken de ovenschotels van tante Janice nergens op, als moeder Carmela haar Zitti al forno uit de oven haalt, kan men onmogelijk onbewogen blijven. Voelt u toch meer affectie voor de dinobillen van The Flinstones? Kijk dan even naar de plaatjes die ik fotografeerde uit een kookboek, en probeer het clavier zo weinig mogelijk onder te kwijlen. Tony's barbecuekunsten doen daarenboven zelfs de taaiste smelten. Malse, spetterende, gegrilde worstjes met venkel en kaas. De gebakken ziti, zondig verrijkt met drie kazen. Zelfs 'Paulie Walnuts' Gualtieri's eieren in het vagevuur doen je hunkeren naar meer. Gelukkigerwijs heb ik het kookboek met àlle recepten uit de serie, waardoor het kotleven bijzonder smakelijk zal worden. Niets is immers prettiger dan uitgebreid degusteren. "Ik heb gehoord dat de Eskimo's vijftig woorden hebben voor sneeuw. Wij hebben er vijfhonderd voor eten."

(Geef de foto's een klik)

De Gezellige Heksen

De prijs voor het meest opzienbarende feit van het afgelopen jaar, reserveer ik voor de intrede van het nieuwe vtm-programma Astrocontact. 'Nieuw', uiteraard in Nederlandstalig België, daar het format vermoedelijk overwaaide uit Mofolië, dat dan weer te rade ging bij de Spanjaarden, die het op hun beurt hadden van de Amerikanen. Niet langer moet u het huis uit voor een consult bij de waarzegger.

- Sandrina: “Het gaat goed met uw kinderen?”
- Vrouw: “Maar ik heb geen kinderen.”
*stilte*
- Sandrina: “Ook geen neefjes of nichtjes?”
- Vrouw: “Neen.”
- Sandrina: “Huisdieren?”
- Vrouw: “Ja, twee katten.”
- Sandrina: “Aha, dan zijn dàt uw kinderen."

Velen zien echter enkel de negatieve elementen van het format. De oplichterij, de waanzin, en alle andere lariekoek. Ze zien Sandrina, Sanna, en de naamloze zwartharige als de opvolgers van de belspelen, Madame Soleil, en de SMS Games. Uitbuiters van weerloze vrouwtjes. Gelijk hebben ze.
Ik ben echter een fervent voorstander van Astrocontact. Vooreerst omdat het garant staat voor humor van de hoogste regionen, en het op die manier het enige, huidige Nederlandstalige humorprogramma is. Het is daarenboven een prima start van de dag, en daar het om 8u30 wordt uitgezonden, een grote stimulans om de lakens te verlaten.
Belangrijker is echter nog het feit dat Astrocontact de gedrochten der maatschappij veilig binnen, voor de televisie houdt. De depressieve vader, de buurvrouw met de dode hond(en), de oom met financiële problemen, de vrouw die net haar zesde miskraam had, zullen JOU niet langer vervelen met eindeloos geblaat. Voor hen is er nu Astrocontact, even lekker uithuilen op televisie. Het is immers frappant dat de bellers niet zozeer de toekomst willen kennen - al is dat ook een belangrijke factor, maar simpelweg menselijk contact willen. Zonder Astrocontact, zit er voor hen niets anders op dan zelfdoding en elke zaterdag om 7u naar de markt gaan. Alle kaartlezers, astrologen, karakteranalysten, huisdierspecialisten, en zesde-zintuiglezers zijn bovendien gediplomeerd. De gedachte dat mensen vanaf nu kunnen betalen voor het ten toon spreiden van hun domheid, doet me wentelen in donzige wentelteefjes.
Geen brandstapel voor deze heksen.

Maak kennis met de mofse versie (opgelet: erg macaber):

De Grotten van Han + Sneue-Dierenomnibus nr. 2 en 3

De Grotten van Han werden dit weekend beroofd. Het is me echter geheel onduidelijk gebleven wat er net geroofd werd. Een zwijntje, of een deel van de grot. Na de reclamespot van de Grotten van Han ("... doorheen de grot stroomt een rivier, een paradijs, voor mens en dier. De Grotten van Han!!!"), is dit wel het meest obscure en dwaze dat ik sinds geruime tijd hoorde. Laat me hierbij meteen ook zeggen dat een epistel over de Grotten van Han normaliter mijn eerste blogbericht zou geweest zijn, zij het niet dat de kluchtige reclamespot net werd afgevoerd toen ik hem wilde opnemen, en hier publiceren. Onze nationale natuurfenomenentrots verkeert duidelijk in problemen. Samen met natuurpark Paradisio, produceert N.V. De Grotten van Han de misselijkmakendste reclamefilmpjes van de Belgische reclame-industrie. De Planckaerts op een bedje van olijke feestdeuntjes en wilde, schattige diertjes, met bijhorende oneliners uit de mond van den Eddy, kunnen me niet echt bekoren.
Hierbij meteen ook delen twee en drie van de Sneue-Dierenomnibus. Kleine beertjes en leuke konijntjes.

Maak kennis met de Maleise beer of honingbeer, met zijn maximale lichaamslengte van 150cm het kleinste wezen uit de berenfamilie. De honingbeer slaapt overdag op lage boomtakken in de tropische regenwouden van Zuid-Oost-Azië, en voedt zich met vogels en planten. Opmerkelijk is de halvemaanvormige vlek in de nek. Ook is hij ook ietwat onooglijk en lachwekkend sneu.

Een konijntje voor je kleintje. 'Sneu' wordt hierbij een synoniem van 'Angorakonijn'. Indien dit dier niet regelmatig geschoren wordt, gaat het dood, daar het de lichaamswarmte niet kwijtraakt. Vele Angorakonijnen worden echter gefokt en geschoren voor het fabriceren van kledij, en krijgen zo de kans niet te sterven. Het Angorakonijn is ontstaan door genetisch toeval. Het dier moet met voorzichtigheid behandeld worden, maar kan wel erg hartveroverend en zachtaardig zijn. In de achttiende eeuw was het Angorakonijn dan ook een huisdier aan het Franse hof. Zo schattig.

Straatgebeuren

"Laat iemand deze man beseffen dat hij dood is." Het verbaasde me dat er voor het eerst sinds geruime tijd wat te beleven viel in de straat. Ik was tien en zag hoe een myriade van druiloren zich voor nr. 12 installeerde, botsend en met enkele aarzelingen alsof ze achternagezeten door vleesetende neushoorns twijfelden tussen vluchten of boomklimmen. Vanop een stapel oud papier die deze ochtend voor de deur van de slager was neergezet, zag ik de vrouw van de bakker en mijn oude buurvrouw Rita, die puffend neerknielde bij het lichaam van een man. Dit deed me vermoeden dat ze bij het merken van enige commotie meteen de straat was opgerend - niet vanzelfsprekend wetende dat ze op het achtste woonde en enkel nog buitenshuis vertoefde om eenmaal jaars naar het kerkhof van haar in de burgeroorlog overleden echtgenoot te hinken, want ze hinkte als geen ander. Even vervlogen mijn gedachte naar de woonkamer van tante Rita, want zo had ik haar altijd al genoemd, waar ik haar in een veel te klein maatje 32 op een heus fitnessapparaat de krimpende beentjes zag trainen. Ze moet lang naar deze dag hebben uitgekeken. Doorheen schouders en kinnen zag ik de man nu grotendeels, gefrappeerd door niets anders dan een qua grootte aanzienlijke lach, en een oranje hoed. De reden van het inmiddels groots opgezette spektakel bleef me voorlopig onbekend, vooral omdat een heuse industriële kippenren nu de straat had gevuld. Wauwelende individuen op de rand van hun bestaan deden me opnieuw in Tante Rita's woonkamer belanden, ondersteund door mijn wildste fantasieën. Hersenspinsels werden echter doorbroken door plotse beweging in het kamp van de omstanders. De man, de oorzaak van dit tumult, stond op en greep de vrouw van de slager bij de hand, waarop deze even een angstige kreet blies, maar al gauw ietwat beschaamd de hand naar het gelaat bracht, implicerend dat ook zij wist dat er niets aan de hand was. Een weg had zich intussen door de menigte gevormd, en de hele mensenmassa was enkele passen achteruit gegaan - ik giste, met als motief de mans slordige en obscene voorkomen, dat dit wel eens door de wegens hem verspreide walmen zou kunnen komen. Even strompelde hij verder tussen de kasseien van de straat en de door de jaren heen geaccumuleerde hoop asfalt van de stoep, om enkele seconden later neer te vallen. Even zag ik Del Shannon voorbij wandelen. Hij keek op en lachte de man toe, al besefte ik dat men Del ergens in de '80 vergeten was - in de UK bleef hij echter wel populair. "Ik heb je!", riep de gevallen man met de hoed - die intussen 'cowboyman' was gedoopt, waarop de inwoners van mijn straat, maar ook van ver daarbuiten, wederom als aasgieren rond de man cirkelden.
<"Wat zegt hij?" "Men zegt dat hij van de prairie komt." "Wedden dat hij een ontsnapte lunatic is." "Laten we hem uitkleden en op de kerktoren hijsen." "Wetjet al van den deinen?">

"Ik heb je!", riep Cowboy opnieuw - want ik prefereerde de praktische naam, waarop hij greep naar iets wat men niet zag. Een plaatselijke wijsgeer verliet de contouren van de menigte, en zei: "Deze grijsaard speelt met het niets, dus moet niets toch wel iets zijn, en behoort het iets, dus ook het niets niet tot het alles?" Ik zag het geloof uit de straat wegvloeien, en ik denk dat geen een nog enig benul had waarover dit alles ging, wat ook resulteerde in de eerste afdruipers. Overal ontwaarde ik tijdelijk defecte lichamen met wezenloze blikken, gesierd door schaduwen die zich steeds verder van de lichamen afzonderden. "Laat iemand deze man toch beseffen dat hij dood is!". Even later werd Cowboy door mannen in zwarte pakken uit het straatbeeld verwijderd, waarna ik tante naar huis zag strompelen, net als de andere straatbewoners. Nog lang werd hierover nagepraat. Men zei dat hij schadelijk was voor de volksgezondheid, en ergens buiten de stad wegkwijnde in een cel. Ik hoopte dat hij het niet opnieuw kwijtgeraakt was, maar besefte dat alles wat Cowboy ooit rijk was, hem nu arm zou zijn. Hij zou zichzelf nooit vergeven het opnieuw verloren te hebben, en toen besefte hij dat hij dood was. Niet veel later stond het in de krant. De publieke opinie luidde: "Neem een man zijn geloof niet af!", maar men snapte het niet. Wat zou het? "Laat iemand deze man beseffen dat hij dood is."

Object van de week

Placenta in doos.

Mijn leven als Jefke

Ik was Jefke, en ik had een droom. Graag wilde ik vis leren pekelen - vooral haring. Een zoektocht op het internet leerde me het volgende: "Natuurlijk pekelen wij onze vis in ambachtelijk geoogst zeezout en wordt de vis door de wind gedroogd en dan in de rookkist opgehangen.", maar van enige methode om het aangehaalde zeezout op de vis aan te brengen, of om hem te drogen, werd geen notie gemaakt. Tevens wilde men niet kwijt waar men kan overgaan tot de aankoop van zo'n rookkist. Ik was een notoir viseter, derhalve zocht ik gretig verder naar een handleiding voor het pekelen van vis. Twee weken geleden slaagde ik erin een woedende meute op de been te brengen, bestaande uit huismoeders, kaderpersoneel, en alle mensen die belast worden met de organisatie van Secretaressedag. Allen voelden we ons door de gevestigde autoriteiten in de steek gelaten, daar deze het pekelen van vis volledig aan de vismarkten in Oostende en De Panne overlieten, en aldus het monopolie dat deze twee hadden, autoriseerden. We werden bloedig neergeslagen, maar vochten terug. Vandaag hebben we al heel wat verwezenlijkt. Door een lang aanslepende strijd met de visbazen, weten we nu dat de vuistregel bij het pekelen van vis het oplossen van ongeveer tachtig gram zout in een liter water is. Daarmee wordt de smaak verbeterd en worden de bacteriën gedood. Uiteraard is dit slechts een eerste stap in de volledige onthulling van het pekelproces, maar het is alleszins een begin. Nu de Belg er gaandeweg in slaagt zijn boontjes zelf te doppen, is de weg naar de onafhankelijkheid van het pekelen geplaveid, en kunnen wij een glorierijke toekomst tegemoet gaan in de wereld van de pekelharing, de sprot en de pangasiusfilet.

Top vijf babyslikkers

Een top vijf met 's werelds meest conservatieve, actuele teringleiders opstellen, is een moeilijk, doch erg aangenaam karwei. De mensen die ik koos, maken zich daarenboven tevens schuldig aan het verorberen van aanvankelijk levende baby's en embryo's. Dat in achting houdend, is het niet verwonderlijk dat McCain de eerste stek wegkaapte. Hij is immers de enige conservatieveling die openlijk toegeeft af en toe wel eens een baby te lusten. Zolang het maar huilende en lelijke baby's zijn.

Top vijf conservatieve baby-eters:
1. John McCain
2. Deelnemers aan de Wereldjongerendagen
3. Maurice Lippens
4. Luc Cortebeeck
5. Fons Verplaetse

Driewerf hoera voor John McCain
Zes jaar roekeloos buitenlands beleid, met duizenden doden en gewonden, en een patstelling in Irak, hebben van de Verenigde Staten een puinhoop gemaakt. Het feit dat een Republikein, na acht jaar Bush, voorop ligt in de peilingen, zet aan tot zelfdoding. Als antwoord op de vraag wat er hoort te gebeuren in Iran, stelt McCain: "Bomb, bomb, bomb. Bomb bomb Iran." Tevens wil hij meer soldaten zien in Irak. Doch is hij een relatief atypisch republikein. Hij haalde zich de woede van onder andere George Bush op de hals door zich te kanten tegen de permanente belastingverlagingen voor Amerika's rijksten, tegen het gebruiken van geweld tijdens ondervragingen, en door te stemmen voor een beperking van de verkiezingsuitgaven. Verder kan hij me nog bekoren door zijn slechte relaties met Russen. Het feit dat hij een veteraan is, zich kant tegen abortus en euthanasie, en een fervent voorstander is van het met bommen verspreiden van de Pax Americana, maakt van hem echter een onaanvaardbare malloot.
De campagne van Mccain loopt gelukkigerwijs beroerd. Hij had het in enkele interviews over de Pakistaans-Iraakse grens, en 'Tsjechoslowakije', dat evenmin bestaat. Mogelijk wordt hij nog dement vooraleer hij de kans krijgt de verkiezingen te winnen. Bovendien is Obama niet weg te slaan uit de media, en kan McCain enkel bagatellen presenteren. Ik impliceer niet dat de propagandacampagnes van presidentskandidaten belangwekkend zijn - ze zijn schandaleus, clownesk, en ongeloofwaardig, wel dat het voorspoedig is dat een campagne in het voordeel van een democraat uitdraait.
De stemknop onder de naam Mccain indrukken, heeft hetzelfde effect als de "Verwoestdeaardemeteenatoomexplosie"-knop.
Toch, hoop ik nog steeds op een plotse wederopstanding van Clinton. Nu, of bij een volgende verkiezing.

"Now that is an exit."

Een vloek van jewelste, en weg is het pruimige Serviliawijf. Atia's blik is heerlijk verslavend. In seizoen een vervloekte Servilia reeds zowel Ceasar als Atia. Atia liet Servilia echter verkrachten en op tal van andere manieren bewerken. Zo komt het dat de machtsstrijd tussen beide beslecht werd in het voordeel van ATIA. Yesyesyes. Ik recommandeer u ten zeerste beide seizoenen - de box - aan te schaffen, en de scènes van de Forumman, Atia, Marcus Antonius, en Servilia miljoenen malen terug te spoelen en te koesteren.
Beste miljardair X, schenk tevens de miljoenen die u teveel heeft aan HBO, opdat men een derde seizoen zou kunnen fabriceren.

No Godfathers

Driewerf hoera voor Mussolini. Weldra viert men immers de zeventigste onjaardag van zijn rassenwetten, en dat blijkt Italië op een geheel eigen manier te celebreren. Il Duce lonkt verheugd mee vanuit zijn grafstede.
Nu Silvio Berlusconi en de leden van beide kamers van het parlement gedurende hun ambtstermijn juridische onschendbaarheid ontvingen, luidt het dat men "eindelijk" kan besturen, zonder tijd te verliezen tijdens voortdurende processen en advocatenconversaties. Allerlei aantijgingen - corruptie, machtsmisbruik, belangenvermening - verdwijnen van tafel, en intussen neemt men de tijd het rechtspraakapparaat te zuiveren. Met de herlancering van de juridische onschendbaarheid, maakt men alvast een speerpunt van de operatie Schone Handen - tegen corruptie en maffia-invloed, met een hoogtepunt in 1996 - ongedaan. Een operatie die echter geen eenzijdig succes was, daar moordaanslagen op openbare aanklagers niet uitzonderlijk waren, en het aanklagen van maffiapolitici aldus levensbedreigend was. Romano Prodi zorgde er zo in 1996 voor dat een onderzoek van maffiapraktijken tegen hem werd gedwarsboomd door autoriteiten die onder zijn leiding stonden. De openbare aanklager ontving een postpakket met een dolk en een foto van haar. Tijdens een ander onderzoek tegen Prodi, vanwege zijn betrokkenheid bij de moord door de Rode Brigades op Aldo Moro, werd onderzoeksjournalist Mino Pecorelli vermoord, nadat hij een artikel publiceerde dat een verband legde tussen Moro's moord en tal van "supermachten". Politieke macht leidt veelal tot de geneigdheid zich boven de wet te plaatsen.
Terug naar 2008. Het oplossen van Napels' afvaldilemma is een hoeksteen in het beleid van Berlusconi's Partij van de Vrijheid en de xenofobe spitsbroeders van Lega Nord. De Napolitaanse straten liggen er intussen behoorlijker bij, doch andere naargeestige problemen zijn in de maak. Bij Silvio's coalitiepartners van de Lega Nord klink het: "Ratten kun je makkelijker verjagen dan de Romazigeuners die de schoonheid van onze historische stad bezoedelen."1 De Italiaanse regering heeft racisme eerbiedwaardig gemaakt, en Romazigeuners krijgen overal de schuld van. Ze zijn de ideale zondebok, en fungeren als bliksemafleider voor de reële problemen. Denk aan de loze geruchten dat de Roma een baby zouden hebben gekidnapt, en de heuse pogroms met brandstichtingen die daarop volgden. Intussen werd overgegaan tot het organiseren van een volkstelling voor Roma, waarbij vingerafdrukken worden genomen. Een ernstig immigratie- en integratiebeleid heeft Berlusconi niet. Wel werd er door het parlement een 'veiligheidsdecreet' goedgekeurd, waardoor immigranten voor dezelfde vergrijpen veel zwaarder gestraft worden dan Italianen.
Berlusconi werd jammerlijk genoeg een derde keer op het toneel gehesen, en Italië glijdt af naar de zachte dictatuur. Mussolini mag trots zijn.

1. Citaat uit Knack nr. 32, jaargang 38. "Operatie Vuile Handen"

De Sneue-Dierenomnibus: nr. 1, de Blobfish

Het lijkt onwaarschijnlijk, maar er bestaat wel degelijk een wezen dat de vorm heeft van enkele gecumuleerde, in puin gevallen, boltaarten. Het betreft de Blobfish, of Fathead, een in de diepe wateren van Australië levende blubberberg, bij elkaar gehouden door de druk van het water. De dichtheid van de neerslachtig ogende, gelei-achtige vis is immers amper groter dan die van het water, waardoor wordt belet dat hij uit elkaar zou spatten, en hij boven de oceaanbodem kan drijven/ zweven. Dat zweven is belangrijk, daar de Blobfish erg weinig spieren heeft. Schrokken doet hij trouwens enkel als er par hasard iets voorbij zijn remarquabele neus drijft. De Blobfish kan aldus happen, en dat is waarschijnlijk ook zijn enige kundigheid.

De lamentabele loserduif

Yves Leterme is een monotome blaaskaak, en heeft het charisma van een opgezette duif met punaises in het hoofd. In Belgiës top tien der meest boring mensen zou hij ongetwijfeld hoog scoren. De ideologie die hij nastreeft is al 125 jaar passé, dor en slaapverwekkend, maar spijtig genoeg te taai om te kunnen doorslikken en afscheiden. Het feit dat deze premier meer weet over voetbal dan over enige bestuurszaak, toont aan dat hij, zoals het een goede bestuurder betreurenswaardig genoeg betaamt, een man van het volk is, maar de potentie van een marktverkoper op zaterdagochtend heeft. Bij zijn aantreden als premier van Vlaanderen, en het achteraf uitdragen van de verwachtingen dat hij ook op het nationale niveau zijn intrede zou doen, liep ik, op zijn ministers vomerend, naar Yves toe om zijn inmiddels afgezwakte wangen uit elkaar te rukken - zo visualiseerde ik het me alleszins. Een Yves Leterme zonder wangen zou een relatief komisch tafereel zijn - denk aan het tot zich nemen van voedsel. Het zou hem zonder meer ietwat boeiender maken; een onbetwiste loser, maar met ontblote tanden.
Hij en zijn associés brengen teweeg dat mensen als Guy Verhofstadt en Geert Bourgeois plots duldbaar lijken, terwijl dat een eer is die hen ongetwijfeld niet toekomt. Het lijkt me dat het bestuur dezer dagen, meer dan ooit, bij langwijlige charlatans en kapsonesmakers berust, al werd die tendens reeds lang voor Verhofstadt ingezet. Het plebs is echter tevreden zolang de Walen buiten blijven, en frontman Yves geen toegevingen doet. Ikzelf verwacht echter beter bestuur van een ettergezwel met een trombose. Menig economieboer tiert intussen wellustig dat de economie slabakt, en ook andere belangengroepen halen toenemende, doch bij aanzien van ecologische problematieken, futiele hersenbrekers aan. Triviale dilemma's, die door de regering Leterme cruciaal geacht worden, terwijl de aardkloot ook de laatste pluimen verliest. Het verhelpen van de verdwijning van de leefbaarheid voor fauna en flora moet nog steeds wijken voor kapitalistische uitwassen, terwijl reeds geruime tijd bekend is wat men hoort te doen, en hoe verontrustend snel ijsklomp, plant, en dier tenietgaan.
Yves Leterme en paladijnen drijven de spot met de politieke ecologische linkerzijde, die de facto - correct gezien - de volledige macht zou moeten ontvangen. Men tracht eenieder die een woord rept over het klimaat af te wimpelen met indrukwekkende proporties doortrapt geblaat. Geblaat dat onder andere het aanstellen van een klimaatminister (Magnette), en het afkondigen van 'De lente van het leefmilieu' inhoudt. Een groene mediashow die teweegbrengt dat menig laconiek burger - als die überhaupt weet wat klimaat is; de gemiddelde menselijke intelligentie benadert immers het zwakzinnige, en zo kan men daadwerkelijk stellen dat een volk de politici incasseert dat het verdient - ook op ecologisch vlak tevreden kan zijn met zijn regering, en de nood om groen te stemmen doet vervagen. Letermes lenteoffensief opent echter perspectieven, daar de formule in gelijkaardige vorm in Frankrijk van kracht is. Het verschil met Frankrijk is echter dat de Franse klimaatambtenaren grondig voorbereid werden op hun taak, en - een toch nog zeer schamele - vier miljard euro ter beschikking kregen voor duurzame ontwikkeling, terwijl België onervaren gezagsdragers, die geen enkel vooruitzicht hebben op een klimaatbeleid, in het gewisse katapulteert, en Yves Leterme en voorgangers ons enkel inhoudsloze intentieverklaringen voorschotelen. Magnettes lenteconferentie, en de Vlaamse klimaatconferentie, hebben als doel een overlegorgaan te creëren waar antwoorden kunnen gevonden worden op ecologische vragen, vragen die echter al lang beantwoord werden. Een aanhoudende accumulatie van loze beloftes is de enige repercussie, terwijl bekend is wat men hoeft te doen, en het opstellen van ambities toch wel het minste is dat men van een minister kan verlangen. Dat een degelijke klimaatwet, het investeren in ecotechnologie, een klimaatbegroting en voldoende beleidsmiddelen daarenboven opportuun zijn voor economie, koopkracht, en energiezekerheid - drie hedendaags erg belangrijke peilers, is geweten. De investering in hernieuwbare energie is overigens een buitenkans om te ontsnappen van onder het door olie gesponnen juk van Vladimir en clichématig oudbakken Russen. Ik kan enkel decideren dat Yves Leterme en zijn achterban ons in de maling nemen. Vooral de recente emissierechtencadeau's die Kris Peeters aan de bedrijven gaf, moeten wel een farce zijn.
De mensheid trotseert problemen die belangrijker zijn dan het binnenhalen van een vette communautaire vis - het is trouwens haast onwaarschijnlijk hoe men in eenzelfde land met zo'n opgeblazen en bitsige termen op het toneel verschijnt, alsof het gaat om eeuwenoude militaire opponenten. Dood aan het ecologisch defaitisme!
Een doemscenario met een monstrueuze verkiezingsoverwinning voor Lijst De Decker bezorgt me hersenschimmen, maar wat kan er nóg leuker zijn dan het omver duwen van deze regering?


Nota bene. Het parlement is dezer maanden 'gesloten', zoals een fritkot op maandag en dinsdag.

Praat voor de snackfanaat

Een Leo zou geen Leo zijn als men hem niet zou kunnen breken. Zelf heb ik een Leo meermaals verorberd zonder hem driemaal door midden te klieven - er zijn verscheidene breekpatronen, maar erg bevredigend is dat niet, en het ultieme Leogenot wordt niet bereikt. De aanwezigheid van de groeven duidt er ook op dat de makers prefereren dat je hem breekt, want kindvriendelijker, minder stikkingsgevaar, appetijtelijker - mensen verkiezen nu eenmaal kleine, schattige zaken, en makkelijker voor zij die houden van een kleine hap - zo'n reep duwt men erg snel in de keelholte. Uiteraard kan je de Leobar tevens in twee grote happen verslinden. Het geluid van de brekende korsten en inwendige laagjes die losgerukt worden, is vermoedelijk de beste eigenschap die de chocoladereep heeft. Het Leoreepjesbreken mag haast plaatsnemen op de eretribune van de voedselneveneffecten, die aangevoerd wordt door het geluid van de eerste, koelkast-ijsvakverse Magnumhap (Magnum, het impulsijsje met een gewicht van circa 90 gram). Wanneer de tanden de ijskorst een eerste inkeping bezorgen, splijten de paasklokken. De enige echte Crunch.

Nota bene. De nieuwste Maya-beschavingsformule van Ola's Magnumserie, is een waar plezier voor de mondholte, een overdosis chocolade incluis.

Gegroet
De zoetekauw die eerlijkheidshalve enkel aangehaalde chocoladevormen verorbert indien hij ze van een ander ontvangt - grootmoeders, of deelt/steelt.

Il Postino

Il Postino (1994), een prent van de hand van de Engelse regisseur Michael Radford, geconsacreerd met muziek gecomponeerd door Luis Bacalov. Betoverende, feeërieke composities, waarvoor deze laatste ook werd erkend met een oscar. Dat laatste is wat ik hier voornamelijk wil liefkozen, de muziek, de pracht en grandeur van de film zelve uiteraard niet buiten beschouwing latend.
De opzienbarende Jacques Tati zorgde in 1949 reeds voor de intrede van de postbode in de film - Jour de Fête, waarna de fietsende postbode wel vaker werd aangegrepen als (hoofd)personage. Ook Radford ontwaarde de onbevlekte kracht die het beroep op het scherm kan krijgen, met zijn onwetendheid en ijverige drang naar bewustheid en hartstocht, al refereer ik natuurlijk wel naar het originele werk (boek en film) van Antonio Skarmeta, El cartero de Neruda, inspiratiebron voor het latere Il Postino.
De oorspronkelijke setting van Skarmeta, Chili in de jaren 70 van de twintigste eeuw, werd ingeruild voor het Italië van de jaren 50. In een vissersdorp op een eiland aan het noorden van Sicilië, bewoont grootmeester Pablo Neruda een buitenverblijf/ vluchtoord. Postbode Mario Ruoppolo - een naam die in het Italiaans toch ietwat aanlokkelijker klinkt - heeft de opdracht Neruda's post naar de berg waarop diens villa rust te brengen. De dagelijkse bezoeken ontluiken in Mario's groeiende interesse in poezië, de ontdekking van kronkelende metaforen, en de groter wordende vriendschap met Neruda, die Mario's taalgevoel bemerkt. De onschuld, onwetendheid, en menselijke driften van de postbode in contrast met de rust, wijsheid en het egotisme van Neruda, leveren een waarlijk erg fraai schouwspel. Tevens de krachten van gemis, verstrooidheid, en onzekerheid, worden, na het vetrek van Neruda, weerspiegeld. Dat trouwens op een zeer geslaagde, idyllische, nostalgische - geen misselijkmakende nostalgie -, welliswaar toch weer haast onbeschrijfelijke manier. Ik wil echter niet alles ontsluieren, of het allooi en de geldigheid van een recencist van Humo krijgen. Het doel van het door mij aanhalen van dit onderwerp ligt hierbij ook niet in de film, maar specifiek bij de soundtrack. Ik kan jullie echter slechts weinig vertellen over het werk van Bacalov - erg veel zal ik de facto niet zeggen, zonder zekere 'basisinformatie' te schetsen over de beelden die de liederen accompagneren - vanzelfsprekend enkel indien jullie de film niet zelf bekeken hebben. Ik stel me de vraag wat de relatie is tussen klank en beeld. Het lijkt me dat muziek en filmbeeld haast perfect bij elkaar aansluiten, zonder bombastische uitschieters of te lage tonen. Elke wenteling die het fietswiel van de postbode maakt, gaat gepaard met een zwenking door beeldschone bandoneonklanken. Luister zo bijvoorbeeld naar bijgevoegd 'Suoni Dell'isola'. Bacalov slaagde erin de pure kracht van het oude Italië weer te geven; een klarinet, een bandoneon, enkele blazers banen zich een weg langs menig visnet en flessen grappa, en strelen wat later de eerste bergtoppen, om dan bij seconde 55, als pianoklanken de kamer binnentreden, een eerste maal de grens met het bovenaardse te overschrijden. Een instrumentale opbouw die depressies moeiteloos doorboort, en de heimwee, het kameraadschap, en de desillusies van Il Postino onwaarschijnlijk meesterlijk beschrijft. Geen melige, nostalgische appel, wel oprecht sentiment.

24 Suoni Dell'isola.wma

Een tweede klankbestand bevat woorden van Pablo Neruda. Nullificeer het Amerikaanse accent, aanhoor de bewoordingen. De stem is wel degelijk van Julia Roberts, maar schenk ook aandacht aan de muzikale klanken. Meer woorden zouden enkel schaden.

05 The Postman (Il Postino), Poetry and Music Suite-Poor Fellows.wma

Dit is mogelijk de film die ik tot nog toe het vaakst heb bekeken, een eerste maal als zevenjarige, een laatste maal enkele weken geleden. Het zijn niet louter de beelden die de immense schoonheid van deze prent weerspiegelen. Het is de samenloop van alle kunstvormen en behendigheden die een kronkelend, nostalgisch schouwspel vormen, dat een verloren gegaan Italië weerspiegelt, de toeschouwer in buitensporige proporties doet kronkelen en wentelen in wellustige berglandschappen, en bovendien een ode brengt aan de glorierijke Pablo Neruda. Het tempo overschrijdt nooit de snelheid van de wiegende golven, en de kleuren van dag en nacht reflecteren een filmgenre dat inmiddels uitgestorven is.
Bedankt, Luis Bacalov, Michael Radford, Antonia Skarmeta, Massimo Troisi, en Philippe Noiret - die trouwens een riante Pablo Neruda neerzette, jullie hebben in omvangrijke mate bijgedragen tot mijn vorming.
Massimo Troisi, hoofdrolspeler Il Postino - de postbode zelve, die aan ernstige hartkwalen leed, verkropte dagelijks de pijn van het gezicht, en insisteerde dat Il Postino zou afgewerkt worden. Hij overleed enkele uren na de opnames van de film, wat erg prachtig is - veel meer dan een tweede einde. Bekijk Il Postino, minnekoos Massimo's nasale spreekwijze, en wees vergenoegd, geruggesteund door het bewustzijn dat je heel wat hebt geleerd en ervaren.

De kerkers der aardkloot.

Volpension en geldperikelen
Blankenberge, Benidorm, en consorten. Excessieve betonhorror, foeilelijke skyscrapers, en verschroeiende lijven. De grenzen van de draagkracht die een - door massatoerisme geteisterde - regio kan opbrengen worden vele duizenden malen overschreden. Demonische oorden in de kerkers van de aardkloot, bemind door velen, al ontbreekt verzet niet. Ontoereikend echter, daar enkel het naar de afgronden der aarde bombarderen van massatoeristen en trawanten kan volstaan. Echter, ook al ontneemt men een massatoerist zijn eldorado, de extravagante, morbide, afgestompte persoonlijkheden blijven bewaard. Afslachten, op de meest verrukkelijke wijze, met aardappelmesjes om de gebeeldhouwde neuzen weg te schrapen, ijzerboren om ogen in oogkassen te laten wegzinken, schedels te verwerken tot souvenirs die men mee naar huis neemt om de kasten te tooien, en veel frituurolie, om zo de grootste geneugten te ervaren, en de lichamen, die reeds afval waren, definitief van de helling te kunnen werpen. Could you wake me up.

Benidorm priemt daarenboven niet enkel lansen in denkvermogen en rede van opposanten als ik, men wordt ook effectief getroffen - de materiële zijde, maar ook wel emotioneel, indien erg gehecht aan een huis of dergelijke. De locals worden immers onteigend voor het bouwen van meer, omvangrijkere resorts, met onder andere watertekorten tot gevolg. De komst van gefortuneerde hotelbonzen en bijhorende zwembaden, torenflats, en ontspanningscentra, brengt overigens geen solide vergoeding met zich mee voor de werkkrachten, terwijl soms het tegengestelde gepretendeerd wordt. Dit is meteen ook de drijfveer van mijn epistel; het aankaarten van deze kwakkel. Een weldenkend persoon kan deze denkbeweging immers zelf teweegbrengen, ik ben er dan ook louter om jullie op aangehaalde feiten te wijzen. Toerisme, waaronder ook ecotoerisme, kan onmogelijk duurzaam zijn. Men kan echter wel pogingen ondernemen om reizen duurzamer te maken. Niet duurzaam zoals in "Rock Werchter serveert belegde broodjes, en gebruikt ecoservetten, en draagt zo zijn steentje bij om de natuur te beschermen" - misselijkmakend, de 'we-zullen-zes-windmolens-plaatsen-en-dan-denkt-men-dat-we-
goed-bezig-zijn'-houding waarop vele politici en andere schaapachtige coryfeeën zich laten betrappen - dat alles om er voor te zorgen dat jullie stupide blijven, en nergens moeten over nadenken. (nb. Het pleziert me natuurlijk dat er zes windmolens geplaatst worden, maar men schenkt de Vlaming zo het beeld dat men met enkele windmolens en een spaarlamp de aardbol kan redden; haast alle media stimuleren deze ecologische illusie daarenboven door het in brede lagen uitsmeren van het ecobedrog.) Indien men niet van kamperen houdt, en een regelmatig waske en plaske niet mag ontbreken - en aldus voor de hotelvakantie opteert, kunnen hotelbazen onder andere overtollige verlichting en windwaaiers weghalen - (ik verduidelijk) In de Verenigde Staten hangt men haast ventilatoren (denk Amerika, film, restaurant) aan verlichtingspalen - dat is in openlucht, terwijl er logischerwijs reeds meer op natuurlijke wijze voortgebrachte wind is dan een ventilator, zelfs op de hoogste stand, kán produceren. Een begin, dat jullie misschien erg miniem lijkt, maar wel een begin - en dan ook alleen maar een begin met de bedoeling het startschot te geven voor het bannen van alle luxenutteloosheden (elektrische gordijnen en deuren, roltrappen, snijbloemen, papieren tafelbekleding, langeafstandsvoedsel, en uiteraard het plaatsen van de klassieke spaarlamp - dat natuurlijk na het weghalen van menig louter decoratieve peer) uit jullie hotelkamers - de zes windmolens in het kwadraat, en mild ben ik voor de nachtelijke gazondouches. De Benidormer wilt echter de ventilators, die betuigen van rijkdom en klasse, aan het zwembad. Daar de klant koning is, en met het oog op winstmaximalisatie, beperkt men de lonen van de personeelsleden om het onderhoud van de waaiers te kunnen voorzien. Een reis naar het buitenland brengt de lokale economie daardoor haast niets op - 1/5 van de reiskosten belandt bij de reisbestemming, en weg is de fabel die verkondigt dat massatoerisme bijdraagt tot de armoedebestrijding - ik wil er niet snel vanaf komen, toerisme draagt wel degelijk ietwat bij, maar veel geringer dan wat het zou moeten doen. De luttele economische opstekers kunnen bovendien onmogelijk concurreren met de schade berokkend aan cultuur, natuur, en mens. Het aanhalen van de termen toerisme en duurzaamheid in hetzelfde verband, kan me enkel tot een bijzonder bedenkelijke schaterlach dwingen, en bezorgt me lange tijd zure oprispingen.
De mens eenmaal aangekomen in Benidorm
Het maken van vakantiebeelden is erg bevredigend voor de mens. Het ego wordt ondersteund, de eigendunk wordt groter. Men zoekt bij het uitstallen ervan bevestiging van eigen weelde, bereikt door middel van een goedbetaalde bureaujob: “Amai wat een sjiek hotel, dat moet zeker wat gekost hebben.”, … Op dezelfde hoogte op de ladder met menselijke overtolligheden staan de souvenirs – tevens erg bevredigend voor de schenker. Ze zijn de meest overbodige prullaria op aarde, men stopt ze dan ook onderaan in de kast. In het beste geval, maken ze de woonkamer nog verfoeilijker – “En dieje steen daar, das van ons reis naar Mallorca.” Ik vernam vorig jaar dat iemand, na een reis naar Egypte, papyrus had meegebracht voor familie en vrienden. De nutteloosheid van een stuk papyrus reikt hoge toppen. “Het is het gebaar dat telt.” De foto’s die familieleden tonen moeten ongetwijfeld de “Dees was dus ons hotel.”- , “Da was onzen ober, twas ne knappen.”- , en “Ahja, we zijn ook is gaan snorkelen”-foto’s bevatten. Stel mensen de vraag wat men zoal gedaan heeft op vakantie, en na het woord ‘zwembad’, volgt een lange stilte. Het zwembad, de huid die geroosterd wordt door de blakerende zon, de knappe inlandse ober die hen voorziet van versnaperingen, zijn echter hun walhalla, de beloning van een jaar monotone bureau-ambacht – “Zwembad 20x10, 32°, goe eten. Zonnige groetjes.”
Ik heb er dan ook niet de minste moeite mee het complete tegenovergestelde te liefkozen. Een gemiddelde reis van 10 dagen moet zo minstens dubbel zoveel bezienswaardigheden tellen, zonder verzadigd te raken. Als men de drang niet kan weerstaan, zijn enkele dagen baden, strandkuieren, of het teisteren van lokale dorpen geoorloofd - eigenlijk niet, maar visites aan archeologische sites, musea, en dergelijke - uiteraard niet het trammuseum van Torremolinos - kunnen onmogelijk ontbreken in het reisverloop; de ongelooflijkheden; bijzondere, wonderbaarlijke oud- en nieuwerheden. De Vallei der Koningen, de Vallei der Koninginnen, de Godentempels,... zijn eclatant – de archeologische verbijstering die men beleeft bij dergelijk bezoek buiten beschouwing latend. Een bezoek aan Pompeï, Ercolano, Parque Guëll, Knossos, Corte… of natuurlijke schoonheden (grotten, bergen), is erg intens. Ik ben echter niet bekrompen en unilateraal, en hou evenals van zaken als bergbeklimmingen, zeezwemmen, raften, canyoning, en lange tochten (vervlochten met deze zaken, kan men een veelzijdige vakantie beleven). Mijn beeld van een uitmuntende reis zou voor ieder het perfecte vakantiebeeld moeten zijn, vanuit alle opzichten bekeken - zonder daarbij egocentrisch te willen klinken. Veelzijdig, vernieuwend, ontdekkend, en niet een geestdodende, afgestompte zwembadvakantie in een verblijfplaats die een exacte kopie is van de thuishaven – de zon buiten beschouwing latend, waarbij men zo weinig mogelijk geconfronteerd wordt met andere culturen of noviteiten (Spaghetti en rijst blijven de extremen, en rond het zwembad- en hotelcomplex staat een metershoge afbakening, louter opdat de bezoeker de veilige hotelhaven zo min mogelijk zou verlaten). Een reis waarbij het maken van foto’s van ‘the locals’, het zwembad, … daarenboven helemaal niet mogelijk is, wegens betovering, bekoring, of zonder meer een gebrek aan tijd en animo voor het maken van het zoveelste familieportret. Het feit dat mensen vaak een heel leven gekluisterd zitten aan dezelfde vakantiebestemming omdat “het daar goed was.”, bewijst mijn gewauwel – de mens wil vastheid (een heruitzending van de Kotmadam), en bescherming (een hoge muur, biefstuk friet op vakantie, een reisgids, opdat men zeker niets bijzonders zou ontdekken, of zelf zou moeten lezen, leren, en ondervinden, en enkel in een lange ketting door een massatoeristisch trekpleister geloodst wordt).
Velen beleven hun onzinnige vakantie slechts door de lens van de camera. Het monstrum mens zal echter weldra schroeien in eigen gecumuleerde faeces, en van die gedachte kan ik enkel tierig en geanimeerd savoureren.

(lectuur: Benidorm. De hele winter en zomer. - Rudy Pieters)

Warm onthaal voor u en mezelf.

Ik heb reeds vaker de intentie gehad overpeinzingen en grieven neer te pennen. Meermaals heb ik dat ook gedaan, maar nooit eerder openbaar, of met de bedoeling deze ook te bewaren. De gedachte hierbij mijn schrijven te conserveren, vind ik erg aanlokkelijk. Aanlokkelijk genoeg om deze blog in het leven te roepen. Veelvuldig zal ik op deze plek in mijn pen kruipen, míjn pen. Zo min mogelijk zal ik u trachten te kastijden met persoonlijke, aanstellerige larie en schimmelachtige rimram. Mogelijk kan ik wat teweegbrengen, zal u mij amaryllissen toewerpen, of terrastegels. U kennende, prefereer ik het laatste.

Gedag
Nelson Polfliet