Praat voor de snackfanaat

Een Leo zou geen Leo zijn als men hem niet zou kunnen breken. Zelf heb ik een Leo meermaals verorberd zonder hem driemaal door midden te klieven - er zijn verscheidene breekpatronen, maar erg bevredigend is dat niet, en het ultieme Leogenot wordt niet bereikt. De aanwezigheid van de groeven duidt er ook op dat de makers prefereren dat je hem breekt, want kindvriendelijker, minder stikkingsgevaar, appetijtelijker - mensen verkiezen nu eenmaal kleine, schattige zaken, en makkelijker voor zij die houden van een kleine hap - zo'n reep duwt men erg snel in de keelholte. Uiteraard kan je de Leobar tevens in twee grote happen verslinden. Het geluid van de brekende korsten en inwendige laagjes die losgerukt worden, is vermoedelijk de beste eigenschap die de chocoladereep heeft. Het Leoreepjesbreken mag haast plaatsnemen op de eretribune van de voedselneveneffecten, die aangevoerd wordt door het geluid van de eerste, koelkast-ijsvakverse Magnumhap (Magnum, het impulsijsje met een gewicht van circa 90 gram). Wanneer de tanden de ijskorst een eerste inkeping bezorgen, splijten de paasklokken. De enige echte Crunch.

Nota bene. De nieuwste Maya-beschavingsformule van Ola's Magnumserie, is een waar plezier voor de mondholte, een overdosis chocolade incluis.

Gegroet
De zoetekauw die eerlijkheidshalve enkel aangehaalde chocoladevormen verorbert indien hij ze van een ander ontvangt - grootmoeders, of deelt/steelt.