De lamentabele loserduif

Yves Leterme is een monotome blaaskaak, en heeft het charisma van een opgezette duif met punaises in het hoofd. In Belgiës top tien der meest boring mensen zou hij ongetwijfeld hoog scoren. De ideologie die hij nastreeft is al 125 jaar passé, dor en slaapverwekkend, maar spijtig genoeg te taai om te kunnen doorslikken en afscheiden. Het feit dat deze premier meer weet over voetbal dan over enige bestuurszaak, toont aan dat hij, zoals het een goede bestuurder betreurenswaardig genoeg betaamt, een man van het volk is, maar de potentie van een marktverkoper op zaterdagochtend heeft. Bij zijn aantreden als premier van Vlaanderen, en het achteraf uitdragen van de verwachtingen dat hij ook op het nationale niveau zijn intrede zou doen, liep ik, op zijn ministers vomerend, naar Yves toe om zijn inmiddels afgezwakte wangen uit elkaar te rukken - zo visualiseerde ik het me alleszins. Een Yves Leterme zonder wangen zou een relatief komisch tafereel zijn - denk aan het tot zich nemen van voedsel. Het zou hem zonder meer ietwat boeiender maken; een onbetwiste loser, maar met ontblote tanden.
Hij en zijn associés brengen teweeg dat mensen als Guy Verhofstadt en Geert Bourgeois plots duldbaar lijken, terwijl dat een eer is die hen ongetwijfeld niet toekomt. Het lijkt me dat het bestuur dezer dagen, meer dan ooit, bij langwijlige charlatans en kapsonesmakers berust, al werd die tendens reeds lang voor Verhofstadt ingezet. Het plebs is echter tevreden zolang de Walen buiten blijven, en frontman Yves geen toegevingen doet. Ikzelf verwacht echter beter bestuur van een ettergezwel met een trombose. Menig economieboer tiert intussen wellustig dat de economie slabakt, en ook andere belangengroepen halen toenemende, doch bij aanzien van ecologische problematieken, futiele hersenbrekers aan. Triviale dilemma's, die door de regering Leterme cruciaal geacht worden, terwijl de aardkloot ook de laatste pluimen verliest. Het verhelpen van de verdwijning van de leefbaarheid voor fauna en flora moet nog steeds wijken voor kapitalistische uitwassen, terwijl reeds geruime tijd bekend is wat men hoort te doen, en hoe verontrustend snel ijsklomp, plant, en dier tenietgaan.
Yves Leterme en paladijnen drijven de spot met de politieke ecologische linkerzijde, die de facto - correct gezien - de volledige macht zou moeten ontvangen. Men tracht eenieder die een woord rept over het klimaat af te wimpelen met indrukwekkende proporties doortrapt geblaat. Geblaat dat onder andere het aanstellen van een klimaatminister (Magnette), en het afkondigen van 'De lente van het leefmilieu' inhoudt. Een groene mediashow die teweegbrengt dat menig laconiek burger - als die überhaupt weet wat klimaat is; de gemiddelde menselijke intelligentie benadert immers het zwakzinnige, en zo kan men daadwerkelijk stellen dat een volk de politici incasseert dat het verdient - ook op ecologisch vlak tevreden kan zijn met zijn regering, en de nood om groen te stemmen doet vervagen. Letermes lenteoffensief opent echter perspectieven, daar de formule in gelijkaardige vorm in Frankrijk van kracht is. Het verschil met Frankrijk is echter dat de Franse klimaatambtenaren grondig voorbereid werden op hun taak, en - een toch nog zeer schamele - vier miljard euro ter beschikking kregen voor duurzame ontwikkeling, terwijl België onervaren gezagsdragers, die geen enkel vooruitzicht hebben op een klimaatbeleid, in het gewisse katapulteert, en Yves Leterme en voorgangers ons enkel inhoudsloze intentieverklaringen voorschotelen. Magnettes lenteconferentie, en de Vlaamse klimaatconferentie, hebben als doel een overlegorgaan te creëren waar antwoorden kunnen gevonden worden op ecologische vragen, vragen die echter al lang beantwoord werden. Een aanhoudende accumulatie van loze beloftes is de enige repercussie, terwijl bekend is wat men hoeft te doen, en het opstellen van ambities toch wel het minste is dat men van een minister kan verlangen. Dat een degelijke klimaatwet, het investeren in ecotechnologie, een klimaatbegroting en voldoende beleidsmiddelen daarenboven opportuun zijn voor economie, koopkracht, en energiezekerheid - drie hedendaags erg belangrijke peilers, is geweten. De investering in hernieuwbare energie is overigens een buitenkans om te ontsnappen van onder het door olie gesponnen juk van Vladimir en clichématig oudbakken Russen. Ik kan enkel decideren dat Yves Leterme en zijn achterban ons in de maling nemen. Vooral de recente emissierechtencadeau's die Kris Peeters aan de bedrijven gaf, moeten wel een farce zijn.
De mensheid trotseert problemen die belangrijker zijn dan het binnenhalen van een vette communautaire vis - het is trouwens haast onwaarschijnlijk hoe men in eenzelfde land met zo'n opgeblazen en bitsige termen op het toneel verschijnt, alsof het gaat om eeuwenoude militaire opponenten. Dood aan het ecologisch defaitisme!
Een doemscenario met een monstrueuze verkiezingsoverwinning voor Lijst De Decker bezorgt me hersenschimmen, maar wat kan er nóg leuker zijn dan het omver duwen van deze regering?


Nota bene. Het parlement is dezer maanden 'gesloten', zoals een fritkot op maandag en dinsdag.