Voor Armando de Grote

Aan mijn beste vriend Armando de Grote.

Elke wederkerigheid is een beperking.

Een mens is als een huis.
Als dat onbewoond is,
wordt alles sneller rot.
Wij zijn mensen die als
onbewoonde huizen staan.
Tot de tijd komt.
En wanneer eeuwigheid
zich in de tijd mengt,
komt de tijd tot stilstand.

Bijna elke wederkerigheid is een beperking.

Gapend als een muil

"Wij zijn een stort!", schreeuwt tante Gusta met haar nasale en astmatische stem naar nonkel Destiny. Hij heeft maîtresses.

Nonkel Destiny zegt: "Allez zoeteke."
En vervolgt.

Wij zijn toch geen stort.
Wij zijn toch geen plek van
koffiesediment en containers.
Relaties zijn altijd ambigu.
Relaties zijn zo ongewenst
als een gênante situatie
met ontblote mensen.
Het is met liefde
als met enthousiasme.
Beide zijn grillig
en tijdelijk.

Maar dan zeg ik u.
Ja, liefde en seks zijn
twee dingen
waar mensen op vastlopen.
Maar zelfs op storten
bouwt men steden.

Ik ben een rivier met
lage waterstand
en de bron is bevroren.

U moet ge kietelen opdat ge zou lachen.
Gusta, als ge dan toch zo gekwetst zijt, toon dat dan!

Ik hoop dat we elkaar in de toekomst nog eens zullen ontmoeten.
"We hebben elkaar toch al eens ontmoet.",
zegt Tante Gusta.